Πολιτιστική Λαιμαργία

1η απόπειρα

Αναδρομικά το έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου.
Τώρα πια έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τον συγκεκριμένο ψυχαναγκασμό, το παρατηρώ με απορία γύρω μου.

Ο λόγος περί πολιτιστικής λαιμαργίας.

Την αφορμή μου την έδωσε ένας φίλος του οποίου η δουλεία έχει να κάνει με τo cultural management, ο οποίος σε ένα πρωινό είδε 5 εκθέσεις!
Μα τι μπορεί κανείς να δεί σε 5 εκθέσεις μέσα σε ένα πρωινό; Και πώς μπορεί να το απολαύσει;

Βέβαια ο συγκεκριμένος φίλος διατηρεί το άλλοθι της "επαγγελματικής" υποχρέωσης. Αλλά ακόμη και έτσι, μπορείς για να αξιολογήσεις, και να αποδόσεις το χαρακτήρα μιας έκθεσης, το ύφος και το μήνυμα της να υιοθετήσεις μια τακτική fast food κατανάλωσης "καλλιτεχνικών προϊόντων".

Ακόμα μεγαλύτερο είναι το ερώτημα για όλους αυτούς που δεν έχουν κάν το άλλοθι του επαγγελμαατία αγγελιοφόρου καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Και μάλλον δεν μιλάω για ερώτημα μα περισσότερο για απορία.

Παίρνεις μία Lifo, μία Athens Voice, ένα Αθηνόραμα και κάνεις ένα στρατηγικό σχεδιασμό μηνός (οσάν να ήσουν executive) για αυτά που πρέπει να δείς, να κάνεις, να γευτείς (η όργανωση εμπειριών είναι ένα ακόμη κοινωνικόπολιτιστικό προϊόν).

Η απορία λοιπόν συγκεντρώνεται γύρω από την έλλειψη του κενού χώρου, πάνω στο οποίο θα προβληθεί το οποιοδήποτε δημιουργημα. Χωρίς τον κενό χώρο δεν μπορείς να ορίσεις καμία φόρμα, είναι το "λευκό" φόντο του κενού που αναδεικνύει τις μορφές και τις περιγράφει.

Πόσο μάλλον όταν αυτή η ανάγκη (της κατά συρροήν κατανάλωσης πολιτιστικών προϊόντων) γίνεται χωρίς ιδιαίτερο κριτήριο, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση και με αμφίβολες προθέσεις. Είναι άραγε η τέχνη, η παρερμηενυμένη έννοια της ψυχαγωγίας που εκφράζεται και περιορίζεται στην κοινή διατύπωση του "να περάσουμε καλά"?