Θα κάνουμε εξωτερική πολιτική ή όχι;

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ
Συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά

Το Ισραήλ εκτέθηκε άλλη μία φορά στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης με τις βιαιότητες στις οποίες προέβη και τα ανόητα επιχειρήματα που επικαλέστηκε προκειμένου να τις δικαιολογήσει.
Στη διαμάχη Τουρκίας-Ισραήλ, αν και κατά πόσο η πρώτη μπορεί να ηγεμονεύσει στην ανατολική Μεσόγειο, η Αγκυρα είναι ο απόλυτος κερδισμένος. Βρίσκεται σε πορεία να πείσει τον λεγόμενο «Ισλαμικό Δρόμο» ότι αυτή μπορεί να τα βάλει με τον οποιονδήποτε. Οτι αυτή είναι η μεγάλη ισλαμική δύναμη που δημιουργεί στην πράξη πρόβλημα στο Ισραήλ, και όχι το Ιράν. Οτι αυτή δεν υπολογίζει κόστος και συμμαχίες προκειμένου να εκθέσει το Ισραήλ, σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία που λουφάρει όποτε πιέζεται από τη Δύση. Η Αγκυρα νιώθει ότι ικανοποιεί όλες τις φιλοδοξίες των νεοοθωμανικών σχεδίων της. Προκάλεσε το Ισραήλ και το τελευταίο έπεσε στην παγίδα της, χρησιμοποιώντας μάλιστα βία.

Το πρόβλημα που δημιουργείται έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι και πώς αυτό παίζεται στο πλαίσιο της αυξανόμενης κόντρας μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Δείχνει να μην ερμηνεύει το γιατί η βίαιη αντίδραση του Ισραήλ εκδηλώθηκε εις βάρος τουρκικού πλοίου στο οποίο επέβαιναν, πέραν των ακτιβιστών, τούρκοι πράκτορες και στελέχη των γκρίζων λύκων*. Το γιατί η Τουρκία χρειάζεται να θυματοποιηθεί η ίδια προκειμένου να υλοποιήσει τα νεοοθωμανικά της σχέδια. Να εμφανιστεί ως συνεπής αντικατοχική δύναμη για να «ξεπλυθεί» από τις αμαρτίες της. Από το Αρμενικό μέχρι το Κυπριακό. Η Τουρκία προκαλεί την ιστορία όταν καταγγέλλει την κατοχή της Παλαιστίνης, την ίδια στιγμή που παράνομα κατέχει το βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου.

Ηπάλη για τα δίκαια της Παλαιστίνης είναι μια βαθιά ανθρωπιστική μάχη. Αλλά, ως προς το εθνικό συμφέρον, την Ελλάδα πρέπει να απασχολεί συνεχώς το Κυπριακό. Ο κάθε ακτιβιστής μπορεί να συνδυάσει τη διεθνιστική του δράση με την άμεσα πατριωτική. Είναι άξιο σεβασμού και υποστήριξης η μάχη των Ελλήνων ακτιβιστών ειρήνης από τη Μέση Ανατολή μέχρι το Αφγανιστάν. Αποτελεί, όμως, από την άλλη, έλλειμμα η μη συμπερίληψη στη δράση τους του αιτήματος για τερματισμό της κατοχής της Κύπρου. Θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική θα έκανε άμεσα τα εξής:

*Πρώτον, θα συμπαραστεκόταν στην Παλαιστίνη και θα αποκάλυπτε, ταυτόχρονα, στη διεθνή κοινότητα την υποκρισία της Τουρκίας. Θα απαιτούσε τον τερματισμό κάθε είδους κατοχής στην περιοχή μας.

*Δεύτερον, θα κινητοποιούνταν ώστε οι ακτιβιστές ειρήνης να στηρίξουν την πάλη για τον τερματισμό της κατοχής στην Κύπρο αλλά και, πιο άμεσα, του ανοίγματος του λιμανιού της Αμμοχώστου. Εκεί θα αποκαλυπτόταν κατά πόσο η Τουρκία είναι ενάντια στην κατοχή ξένων εδαφών ή όχι. Το ποιες είναι οι τουρκικές στρατηγικές ως προς το Διεθνές Δίκαιο.

*Τρίτον, θα έστελνε απεσταλμένο του πρωθυπουργού για να απελευθερώσει τους έλληνες υπηκόους από τις φυλακές του Ισραήλ.

Σε κάθε περίπτωση, δεν νοείται ενεργητική και δημοκρατική εξωτερική πολιτική που δεν μπορεί να θέσει τον διττό στόχο: συμπαράσταση στην Παλαιστίνη-αποκάλυψη και παρεμπόδιση των σχεδίων της Τουρκίας. Αλλιώς, θα αντιδράμε συναισθηματικά όταν κάποιοι άλλοι κάνουν ρεσάλτα. Αλλοι βίαια σε καράβια και άλλοι στα μακρόχρονα πεδία της γεωστρατηγικής.

*η συγκεκριμένη πληροφορία δεν ξέρω κάτα πόσο ισχύει ή είναι δυνατό να διασταυρωθεί (σχόλιο από τον Konstantinito)