Ο πληθυντικός του απόλυτου

"Είμαστε όλοι Έλληνες" διαδήλωναν σε διάφορα σημεία της Ευρώπης και αλλού ομάδες ανθρώπων που ένιωθαν ότι έπρεπε να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για αυτό το οποίο ψηλαφίζουν στην αντίληψη τους ως αόριστο (;) επερχόμενο κίνδυνο και στις δικές του ζωές μέσα από επικείμενες εφαρμογές της διεθνούς πολιτικής στην δική τους χώρα.

Αναμεμιγμένο με ένα συναίσθημα ενοχικής αλληλεγγύης και παραδοσιακής συμπαράστασης.
Τι το κακό έχει; Τι το καλό έχει;

Κάποια κίνηση γίνεται.

Και από την άλλη οι άλλοι που δεν "Είμαστε όλοι Έλληνες", ότι εμείς φταίμε για την κατάντια μας, εμείς, εμείς.
Αλλά ποιοι είμαστε εμείς; Ποιοι είμαστε εμείς που είμαστε όλοι Έλληνες και ποιοι είναι οι άλλοι εμείς που φταίμε για όλα;

Από την όποια καρέκλα μου κάνω πολιτική και αναδημοσιέυω το δικό μου εμείς, το απόλυτο.
Ναι. Πρέπει κανείς να αποφασίσει στη ζωή με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Αλλά πάντα με ενοχλούσε η εκκωφαντική περιφρόνηση των λεπτών (και σε αρκετές περιπτώσεις όχι τόσο λεπτών) αποχρώσεων που όχι μόνο προσφέρουν ποικιλία και εύρος θέασης του ενός ή του άλλου ζητήματος αλλά ακόμη περισσότερο δρουν εργαλειακά πιο εύστοχα και με περισσότερη ακρίβεια στην ίδια την περιγραφή των χαρακτηριστικών και της ταυτότητας του προς εξέταση ζητήματος.